Рабі нечакана, рабі, як не бывае, рабі,
як ня робіць ніхто, – і тады пераможаш.
#У. Караткевіч. Ладзьдзя Роспачы
Я цябе ня бачыла ніколі – ты заўсёды быў перада мною.
Валасы – прабель мукі і солі –
гаркадымна пахнуць даўніною,
даўніной катрынак, брычак, княстваў –
з тых часоў, дзе твой адчай шукаўся,
дзе ня каяўся ты, а ўсьміхаўся,
са сьляпой жанчынаю кахаўся.
Я са спыненых часоў, гадзін астылых.
У сівых легэндах я спавіта
Я зь мінулых, я з былых сьвятыняў.
Толькі ў прышласьці жыцьця я – Vita.
Я – адчай бялявы немаўляці,
што ня можа выказаць анёлай
Я – бязьмежна-босае расьпяцьце
на грудзях, шыпшыньнікам замкнёных
Я цябе схаваю ў крылы, мілы,
калі крылы ападуць грахоўна
Брама Роспачы Ладзьдзю пусьціла,
зьнік Харон, і ты – кіроўца чоўна.
Вуснамі з гарачаю крывёю я беспамылкова, запаветна
прамаўляю: «Толькі б стаць тваёю!..» –
а тады й ня страшна ў апраметнай!..
Я ня згодная са сьмерцю прынцыпова,
бо яна прыходзіць – як кон ляжа...
Жыць мне нечакана, нетыпова.
Пляжыць сьмерць, людзей сваіх – ня пляжыць!..
Сьмерць не затрымаць, сьмерць не спыніць,
як і коней-зданяў над прадоньнем...
Ды баліць, нясьцерпна ўсё ж баліць:
тая сьмерць і тыя нашы коні!..
6.III.2004.
|
|
